Беседа за зборовите кои се произнесуваат во молитвата „Господи Исусе Христе, Сине Божји, помилуј ме„
Не е наше да зборуваме за тоа колкава е силата на оваа молитва, што сé им дарува на оние кои ја употребуваат и во какви личности ги изградува.
Значи, божествените зборови на оваа молитва ги изнесуваат во почетокот свештените Отци наши (Макариј, Дијадох, Варсануфиј ...), но, не ги смислија сами од себе, ниту по свој ум, туку одозгора зедоа за себе почеток, односно од самото Божествено Писмо и од тројцата врховни апостоли Христови. Подобро кажано, ги примија и ни ги предадоа нам, како некое наследство кое им слезе одозгора – од Отецот Небесен.
Свети Николај – по потекло од Наксос – свештенослужеше во свети Јован на улицата Булиагмени, во мала црквичка, пред да се направи големиот храм кој што е денес. Беше еден прост отец кој што секоја ноќ правеше бдение, даваше сé како милостина, постеше и се молеше и служеше секој ден. И се удостои и тој да ја види несоздадената Светлина. Не само да ја види, но и да го гледаат во несоздадената Светлина.
Прославуваме, како што знаете, денес, втора недела на постите, слава на светиот Григориј Палама, архиепископ Солунски, чудотворец. Црквата денес ни определи да се извршува споменот на светиот Григориј Палама, како денес да е втора Недела на Православието – зашто светиот Григориј од 14 век – светогорец на почетокот монах и еромонах, и потоа архиепископ Солунски – ги зацврсти Православната вера, Православната вистина и Православниот живот.
Голема беше болката која ја проживеа Светата Црква Христова за стодваесет години додека владееше иконоборството. Но Светиот Бог ја преобрати болката во радост и веселие, кога конечно беше веќе превоспоставена при Царицата Теодора. И оваа радост на Црквата ја видовме и вечерва во свештените псалми и химни во коишто се прославува Трисолнечниот Бог, зашто Црквата го прими повторно украсот свој и убавината своја. Убавината на Црквата е во ликовите на Христос, на Пресветата, и на Светителите, православно иконоприкажани.
Во текот на минатиот век, Свети Софрониј Атонски се појави како водечки подвижник и духовник, исихаст, и теолог par excellence на ипостасниот принцип и Несоздадената Светлина. Единствено, тој истовремено тежнеел да ги изрази и своето огромно теолошко и лично духовно искуство преку иконографијата педантно применета на различни места, а особено оние во манастирот којшто го формира во Англија во 1959 година.
Јас чеда ќе заминам од овој живот. Познато ви е дека својот живот го поминав непорочно (без лукавство). И како од сите бев возљубен. И не заради високиот ми чин (достоинство, звание), туку поради добриот карактер. Никого не укорив, ниту некого навредив, ниту некого наклеветив, ниту некому му завидував. На никој не се разгневив ниту на голем ниту на мал. Црквата Божја не ја оставав уште од рано утро.
Писмо 10
,,Никако не можам да управувам со молитвата, мислите постојано ми бегаат. Некој ме посоветува да ги научам молитвите напамет, уверувајќи ме дека кога ќе почнам да ги кажувам напамет мислите помалку ќе скитаат. Јас ги научив и ги кажувам напамет, но расеаноста не се смалува; ни два збора да кажам, а мислите се оддалечуваат од молитвата, така што мора да се вратам назад. Многу сакам да се научам да бидам нерасеана во молитвата“ .
