Имав прилика во мојот живот да сретнувам луѓе кои живееја во атмосфера на некакво постојано чудо, како физичките закони, немоќите на човечкото тело, страстите, што ја колебаат душата, да не постојат, како, ако го кажеме тоа описно, за нив да немаше земјина тежа. Таков човек беше Анастасија, која народот ја викаше „Анастасија која седи“. Таа со луѓето зборуваше во приказни и загатки, но тоа што таа го кажуваше секогаш се остваруваше. Нејзините подвизи ги надминуваат човечките сили, како подвизите на древните столпници.