Голема беше болката која ја проживеа Светата Црква Христова за стодваесет години додека владееше иконоборството. Но Светиот Бог ја преобрати болката во радост и веселие, кога конечно беше веќе превоспоставена при Царицата Теодора. И оваа радост на Црквата ја видовме и вечерва  во свештените псалми и химни во коишто се прославува Трисолнечниот Бог, зашто Црквата го прими повторно украсот свој и убавината своја. Убавината на Црквата е во ликовите на Христос, на Пресветата, и на Светителите, православно иконоприкажани.

Во текот на минатиот век, Свети Софрониј Атонски се појави како водечки подвижник и духовник, исихаст, и теолог par excellence на ипостасниот принцип и Несоздадената Светлина. Единствено, тој истовремено тежнеел да ги изрази и своето огромно теолошко и лично духовно искуство преку иконографијата педантно применета на различни места, а особено оние во манастирот којшто го формира во Англија во 1959 година.

    Јас чеда ќе заминам од овој живот. Познато ви е дека својот живот го поминав непорочно (без лукавство). И како од сите бев возљубен. И не заради високиот ми чин (достоинство, звание), туку поради добриот карактер. Никого не укорив, ниту некого навредив, ниту некого наклеветив, ниту некому му завидував. На никој не се разгневив ниту на голем ниту на мал. Црквата Божја не ја оставав уште од рано утро.

Писмо 10

,,Никако не можам да управувам со молитвата, мислите постојано ми бегаат. Некој ме посоветува да ги научам молитвите напамет, уверувајќи ме дека кога ќе почнам да ги кажувам напамет мислите помалку ќе скитаат. Јас ги научив и ги кажувам напамет, но расеаноста не се смалува; ни два збора да кажам, а мислите се оддалечуваат од молитвата, така што мора да се вратам назад. Многу сакам да се научам да бидам нерасеана во молитвата“ .

Се истакнува од многумина во овие денови дека Божик е ден на љубов и мир. Но не се кажува целата вистина. Дека, имено, вистинската љубов и вистинскиот мир се дарови на Овоплотениот Спасител наш Исус Христос на оние коишто се подвизуваат со покајание, смирение, молитва, подвиг и послушание во Црквата да го надминуваат себељубието нивно.