...

Господи, Господи,
заштити, спаси и помилуј,
со Крстот Твој умудрувај,
и од падови подигнувај.

Чиниш се приземји

ластовичка една или множини

долетале, пред очи се укотвиле,

и од градиве впиле.

Имав прилика во мојот живот да сретнувам луѓе кои живееја во атмосфера на некакво постојано чудо, како физичките закони, немоќите на човечкото тело, страстите, што ја колебаат душата, да не постојат, како, ако го кажеме тоа описно, за нив да немаше земјина тежа. Таков човек беше Анастасија, која народот ја викаше „Анастасија која седи“. Таа со луѓето зборуваше во приказни и загатки, но тоа што таа го кажуваше секогаш се остваруваше. Нејзините подвизи ги надминуваат човечките сили, како подвизите на древните столпници.

Очи се исправија во рамнина,
Раце останаа празни покрај тело
Здогледаа мисли во близина,
Допир кој доаѓа од врело.

Солзи на допир одговорија
Вода потребна брашно да се накваси,
Се создаде тесто за душа човечка
Виор од благодат испразни мисли.

Треба да сочувствуваш, да љубиш и да сочувствуваш.

Љубовта кон Христа е нешто сосема друго, бесконечно возвишување.

Кога ќе кажеме љубов, тука не станува збор за врлините кои ќе ги стекнеме туку за срцето кое го љуби Христа и ближните.

Шест години од блаженото упокојување на старец Георгиј Капсанис

„Како многустран адамант блаженопочинатиот старец ги насочуваше зраците на богољубивата му душа кон различни области. Многустраното служење кон Црквата, кон Света Гора, кон народот наш беше плод на неговата Христообразна љубов...“ 

ЈНУ Институт за старословенска култура – Прилеп во периодот од 08 до 30 јули, годинава, реализираше археолошки истражувања во манастирскиот комплекс Св. Јован Претеча кај с. Слепче, Демирхисарско. Истражувањата се во склоп на секцијата за археологија на III Демирхисарска летна школа, финансиски помогната од Министерството за култура на Р Македонија, Општина Демир Хисар и Манастирот Слепче.

Те повика благодатта,
те озари светлината,
те просветли вистината,
те освои Животот.

О Јоване благодатен имателу,
о јагне кој го исповеда Јагнето,
о покрову со срце отворено
за Оној Кој душа ми подари.

Ноќ повторно наидува
во утро рано на мои очи,
ученик наместо да се надѕидува
дозволил нешто да го кочи.

Прослава чесна Небесна
за учител се одвива
ликува Небеса, торжествува,
Црквата воскликнува.