Процесот на духовно формирање на современиот христијанин воопшто не е едноставен: секој тоа го спознал или ќе го спознае од споствениот опит. Има многу објективни причини што ја предизвикуваат таа „неедносавност“: повеќето наши современици се воцрковија веќе како возрасни, образувани личности, кои треба да го учат тој нов, црковен живот буквално од нула. Самиот живот на тие луѓе во многу нешта е несреден, често изграден на „пусто место“ – таму каде што во советските години сѐ беше уранто од основа, така што понекогаш човек ни по децении не може да го открие темелот на храмот.

Во оваа книга јасно се гледа дека душата со телото не умира, како што мислат многу од телесните луѓе; таа е жива и заминува на дваесет судови за да даде одговор за сите свои дела што ги направила на земјата. Па, бидејќи нема ниту еден човек на земјата безгрешен, еве погодна прилика, од оваа книга, јасно да ги дознае своите гревови и навреме за нив да се покае, да се исповеда и својот живот да го исправи кон црковните заповеди, бидејќи по смртта нема покајание, туку само вечна мака!

Господ ни заповеда да не твориме ни молитви, ни милостини, ни пост, ни други добри дела пред луѓето, сметајќи го тоа за лицемерно барање слава од нив. Отецот наш небесен, „Кој е во тајост... И Кој гледа тајно“ (Мт. 6, 1-18), не благослови такви дела. И не само што заповедтта Божја говори дека треба да се сокрива нашиот внатрешен живот од туѓите очи, туку и нормалниот духовен инстикт, како некаков „категорички императив“, забранува да ја нарушуваме тајната на душата, која стои пред Бога. Покајната молитва пред Вишниот е најинтимното место на нашиот дух. Оттука и желбата да се сокримеме некаде под земја, за никој да не нѐ види, никој да не нѐ слушне, за сѐ да остане само помеѓу Бог и душата. Така и јас ги живеев првите десетлетија во моето покајание пред Господа. Со тоа, моето горко искуство многу често ми покажуваше дека е неопходно да се бега и од насоченоста кон самиот себе, бидејќи инаку стануваме жртва на духот на суетата или самозадоволството. Заради таквите движења на нашиот дух ние претрпуваме богооставеност.

Без сомнение може да се каже дека архимандрит Рафаил (Каралин) е еден од најоригиналните и најсамобитните црковни писатели на нашите денови. И во исто време – еден од најиздаваните. Ако се обидеме некако да го карактеризираме творештвото на отец Рафаил во целина, може да се каже вака: тој е автор, поточно човек кој се стреми секогаш и во сите околности пред сѐ да зборува за тоа дека само е дено е потребно (Лука 10, 42) – да се зборува за спасението. Зашто, навистина: и зборуваат, и пишуваат, и полемизираат денес за многу нешта. За жал, главното често останува настрана, останува заборавено. А најважна е – човечката душа, која според зборовите на Спасителот, вреди повеќе од цел свет (види; Марко 8, 36). Душата и нејзиниот таен во Бога живот.

Карула е место чудесно, несфатливо, сурово за живот, избрано за подвиг, за преобразување на страстите, за возлети кон небото. За разговор со Бога...

            И кој може тука да свие „гнездо“ како птица на гранка, ни на небо, ни на земја. Небото е високо, а Карулското парче земја е карпесто и пусто, осамено и непристапно. Наместо со крилја тука се возлетува со молитва, вера, надеж и љубов. И тоа не е обична молитва, ниту слаба вера, ни краткотрајна надеж, ниту љубов без дела.

Веројатно името на архимандритот Рафаил (Карелин) на многумина им е веќе познато. Некој го читал зборнкот со негови проповеди издаден од Троице-сергиевата лавра на Московското Подворје, некој словата од книгата „Великите христијански празници“, брошурите „Мистиката на земното време“ и „Иконата ,Слава на Грузиската Каталикоска Црква‘“. Некој, пак ги сретнувал неговите поуки во молитвословите. Сепак, поголемиот дел од делата на отец Рафаил за широк круг читатели останува непознат. Неговото творештво – проповедите и беседите, поуките и статиите се-изворедна појава на православната литература, силна и самобитна.

Излезе од печат првата стихозбирка, богољубива поезија со наслов „ Манастирски води „ од сестринството на манастирот Свети Јован Крстител Слепче, посветена „На жедните… “
Рецензент на оваа книга е проф. д-р Владимир Мартиновски од катедрата за книжевсност при филолошкиот факултет.
Во продолжение ја приложуваме целосната рецензија на книгата: