Упокоението на свтиот Нифонт е на 23 декември.
На сите вас, кои го читате или го препишувате неговото душекорисно житие, нека Бог ви ја даде Својата милост, а во денот на Судот нека ве награди со добро оправдание, од Дарителот на венците, Христос, Господ и Спасителот на нашите души, на Кого Му доликува слава во бескрајните векови. Амин
Побожен читателу! Богато и привлечно духовно богатство се наоѓа пред тебе! За да се заинтересираш за него, неопходно е да прочиташ барем еден извадок од секогаш спомнуваниот угодник Божји, отец Јован Кронштатски (Сергијев) за спасоносната Литургија... Он самиот ја нарече „Небо на земјата“. А што може христијанинот да биде поскапоцено, поважно, поблажено од Небото?
Процесот на духовно формирање на современиот христијанин воопшто не е едноставен: секој тоа го спознал или ќе го спознае од споствениот опит. Има многу објективни причини што ја предизвикуваат таа „неедносавност“: повеќето наши современици се воцрковија веќе како возрасни, образувани личности, кои треба да го учат тој нов, црковен живот буквално од нула. Самиот живот на тие луѓе во многу нешта е несреден, често изграден на „пусто место“ – таму каде што во советските години сѐ беше уранто од основа, така што понекогаш човек ни по децении не може да го открие темелот на храмот.
Во оваа книга јасно се гледа дека душата со телото не умира, како што мислат многу од телесните луѓе; таа е жива и заминува на дваесет судови за да даде одговор за сите свои дела што ги направила на земјата. Па, бидејќи нема ниту еден човек на земјата безгрешен, еве погодна прилика, од оваа книга, јасно да ги дознае своите гревови и навреме за нив да се покае, да се исповеда и својот живот да го исправи кон црковните заповеди, бидејќи по смртта нема покајание, туку само вечна мака!
Господ ни заповеда да не твориме ни молитви, ни милостини, ни пост, ни други добри дела пред луѓето, сметајќи го тоа за лицемерно барање слава од нив. Отецот наш небесен, „Кој е во тајост... И Кој гледа тајно“ (Мт. 6, 1-18), не благослови такви дела. И не само што заповедтта Божја говори дека треба да се сокрива нашиот внатрешен живот од туѓите очи, туку и нормалниот духовен инстикт, како некаков „категорички императив“, забранува да ја нарушуваме тајната на душата, која стои пред Бога. Покајната молитва пред Вишниот е најинтимното место на нашиот дух. Оттука и желбата да се сокримеме некаде под земја, за никој да не нѐ види, никој да не нѐ слушне, за сѐ да остане само помеѓу Бог и душата. Така и јас ги живеев првите десетлетија во моето покајание пред Господа. Со тоа, моето горко искуство многу често ми покажуваше дека е неопходно да се бега и од насоченоста кон самиот себе, бидејќи инаку стануваме жртва на духот на суетата или самозадоволството. Заради таквите движења на нашиот дух ние претрпуваме богооставеност.
