Личноста почнува да зрее во осаменоста, во празнината. Човекот сфаќа дека се раѓа и умира сам. Останува сам и празен насреде овој свет. Во таа празнина почнува да гледа во себе, да слуша еден тивок глас, да ги гледа своите мисли во длабочините на срцето, да ја бара границата на своето битие… И тогаш, во таа длабока самост во себе тој открива очигледна бескрајност на постоењето, еден микрокосмос кој е честичка од севселенскиот миг на некоја вечност… И почнува таа празнина да се исполнува, да се осмислува со миговни тајни на нешто Велико и непознато.