Почитувана света обител, дали може да ме посоветувате како се појачува волјата во човекот? Волјата во духовниот живот?

Почитувана Тина,

кога некој би прашал како се појачува волјата во човекот би добил еден одговор, но конкретно, кога би прашал како се појачува волјата во духовниот живот, тоа значи дека оној кој прашува, има сознание дека постои духовен живот. Духовниот живот не е паралелен со овој кој што го живееме, тоа не се паралелни светови, туку тоа е вистински живот во Христа, и само преку Светиот Дух може да се живее духовниот живот. Тоа е живот кој што е збогатен со многу големи сознанија. Сознанија за невидливиот свет кој што човечките очи не го гледаат, но, можност да се види со духовните очи, само кога тие ќе бидат отворени.

Неминовно кога поставуваме прашања за волја во духовниот живот, ние веќе тргнуваме од самиот постулат кој што ја дефинира волјата и нејзиното место во човековиот живот. Вушност, волјата е дел од душата, дел од силите на душата. Душата поседува три сили: волева сила, желбена сила и разумна сила. Волјата во духовниот живот е дирекно поврзана со волевата сила на душата. Светите Отци зборуваат за тоа дека ако една сила на душата е болна, душата боледува. Значи, волевата сила на душата има само една група на цели, коишто се споени и се слеваат во една иста цел, тоа е да ја извршува волјата Божја. А за да се стигни до извршување на Божјата волја, не е можно без претходно да се бара. И тој временски период на барање на Божјата волја може да биде и цел живот на човекот. Но, според Светите Отци најмалку се петнаесеттина години непрестајна молитва и непрестајно вртење кон Исток и повикување Господи Исусе Христе, Сине Божји, помилуј ме грешниот.

Верата во Бога е таа што ќе ни ја појача волјата во духовниот живот. Во надворешниот материјален живот, нас не ни треба вера, бидејќи ние имаме волја да си купиме облека, да излезиме да прошетаме, да си купиме за јадење, да го видиме тоа, да го вкусиме ова, да го имаме она... но во духовниот живот не постои ниедно стремење кон метеријални нешта, туку само кон духовни нешта, и тие духовни нешта секогаш имаат одѕив во царството небесно, односно, некогаш дошле оттаму и сега се враќаат таму.

Значи за да имаме полека зголемување на таа волја, прво, ни треба една основна исповед, односно, духовен живот којшто е слеан преку исповед и послушание. Преку тоа послушание и сите оние параметри коишто ни ги дава духовникот, ние ќе можеме да го аспорбираме или видиме, во онаа мерка во која што е нашата духовна возраст – духовниот свет. Да ги видиме сите замки демонски, да ги согледаме сите темнини што ги носиме во нас, значи почетниот стадиум е согледување на тоа што сме ние. Сигурно дека еден човек кога ќе ја види темнината што ја носи во себеси, тој не само што нема да ја појача волјата, туку ќе почни и да се разочарува од себеси, но, во случајов тој не е сам, го има духовникот, ги има Светите Отци, го има Светото Писмо. Тоа е една состојба во која што човекот дознава дека не е сам на тој пат, не е сам во таа борба и дека има и секогаш ќе има поткрепа во неговото духовно напредување. Во тој момент, тој наеднаш добива многу браќа и сестри, а преку нив добива многу примери како да се води борбата. И така, имајќи толку многу примери (сведоци) како што вели Светото Писмо, он ита кон престојната борба (Евр. 12,1), и ја насочува својата волја кон барање и трагање по царството небесно и Бога и неминовно со таквата вера и волјата се зголемува и ги опфаќа сите оние големини коишто не се мерат со големина – чудна ќе му биди реченицата на некој.

Во духовниот живот не постои поголема и помала волја. Туку постои само волја, значи, волја човекот да се спаси, волја да се угоди на Бога, волја низ нашите пори да се протне љубовта Божја која што нас ќе нѐ поведува. Волја – бидејќи потекнува од волевата сила на душата наша. Не постои мала или голема волја, постојат само дела коишто понатаму човекот ги прави, а кои што се дела угодни на Бога и имаат своја висина. Делата имаат висина, поголеми дела, поголеми и поголеми, и за нив Господ вели: „кој верува во Мене, делата што ги вршам Јас и тој ќе ги врши и поголеми од нив ќе врши“ (Јов.14,12) и затоа во царството небесно постојат повеќе домови (Јов. 14,2) и повеќе небеса за сите коишто во својот подвижнички живот ќе го достигнат тоа што Господ го припремил за оние кои Го љубат.

Значи, постои волја која што е свртена кон Бога, постои разум кој што е свртен кон Бога, постојат желби кои се свртени кон Бога, сите тие се на иста висина и ние всушност имајќи го овој домострој на спасение којшто претходно го опишавме, значи духовна работа со духовникот, Свето Писмо и Свети Отци, свртување на целокупното наше битие кон нашето лично спасение. И кога ние итаме на тој начин, сите сили на нашата душа полека оздравуваат и се наоѓаат на свеото место и ја имаат својата вредност, а тоа е да ја исполнуваат Божјата волја во нашиот живот, и сѐ повеќе да биде Божјата промисла во нашиот живот, а сѐ помалку Божјото допуштение.

Работејќи на тој начин, ние неминовно се откажуваме од нашето умување за коешто забораваме дека е сплет на мисли, помисли во нашите глави, од кои што најмногу се демонски предлошки, демонски понуди, размислувања коишто честопати ние си ги прифаќаме како свои, а не се наши. Таквите нешта, ако се остават сами по себе, ја рушат нашата волја, ние тогаш сѐ повеќе и повеќе гледаме црно околу нас, се изолираме, пропаѓаме духовно, се затвораат нашите духовни очи.

Ние правиме една кардинална грешка, духовниот свет го мериме со мерила од овој свет. Со емпириски мерила, со мерила на страстите, со мерила на човековото мудрување, а забораваме дека било кое од тие мерила потекнуваат од нашата падната природа, и апсолутно не се адекватни да бидат мерила во духовниот живот. Поради тоа, таа волја пропаѓа, нѐ носи кон безволие, а тоа е така заради свртеноста нејзина кон материјалното мудрување.

А свртени кон духовниот свет, потпомогнати од домостројот на спасението, којшто го дава Господ преку Светото Писмо, Светите Отци, духовниците во Црквата, ние полека ја оздравуваме нашата волја, добиваме желби кои ни помагаат и разум со расудување, кои што можат да видат што е по Бога, а што е по човекот.

Слепченски Претеченски Манастир